De textielindustrie in Azië heeft al lang te maken met de reputatie van slechte arbeidsomstandigheden en lage lonen. In de fabriek van Segers in de buurt van Lahore in Pakistan is lang gestreden om dat beeld te doorbreken en een humane werkomgeving te creëren die vergelijkbaar is met die in het Westen.
Sinds een paar jaar heeft Segers zijn eigen textielfabriek in de buurt van Lahore in Pakistan. Deze locatie biedt plaats aan 500 medewerkers en is een aanvulling op de al bestaande fabrieken in Estland en Oekraïne.Wat vinden de klanten ervan dat er kleding in Pakistan wordt geproduceerd?
Door de mediaverslagen en documentaires van de af¬gelopen jaren, vooral uit Bangladesh, heeft Pakistan ook een twijfelachtige reputatie gekregen. Zo werken nieuwsberichten, je onthoudt de beelden en scheert alles over één kam. Onge¬twijfeld zijn er in beide landen dubieuze werkplekken, maar er zijn ook heel veel textielfabrieken die hun verantwoorde¬lijkheid nemen en hun medewerkers een duurzame werkplek proberen te bieden.
Hoe werken jullie bij Segers samen met de locatie in Pakistan?
Samengevat proberen we onze waarden te implementeren over hoe een humane, veilige werkplek eruit moet zien, terwijl we tegelijkertijd de Pakistaanse cultuur en manier van leven willen respecteren. Daar moeten we een evenwicht in vinden en sommige beslissingen zijn lastiger dan andere.
Wie werken er in de fabrieken?
In de textielindustrie in Pakistan werken voornamelijk vrouwen. Over het algemeen zijn ze heel jong als ze aan het werk gaan, meestal tussen de 18 en 21 jaar. Daarna verlaten ze meestal het werkende leven, omdat vrouwen dan traditioneel thuis moeten zijn en voor de kinderen moeten zorgen. Bij de locatie van Segers proberen we steeds duidelijk te maken dat vrouwen altijd mogen terugkomen als de kinderen groot genoeg zijn om voor zichzelf te kunnen zorgen. Maar dat is voor veel van de vrouwen ook een moeilijke keuze. In sommige families vinden de man en de familieleden dat een vrouw niet mag werken omdat ze de verantwoordelijkheid voor het huishouden moet nemen, en het kan grote consequenties hebben als zij er anders over denkt. In hoeverre moet je als westers bedrijf doordrukken en proberen de Pakistaanse cultuur te veranderen? Hoe kunnen we helpen.
Hoe redeneren jullie?
Ik denk dat het voor een vrouw makkelijker is om thuis het gesprek aan te gaan als bijna alle collega‘s op het werk terugkomen als de kinderen groter zijn. Samen staan ze sterker. In onze fabriek kiest slechts vier procent ervoor om niet terug te komen nadat ze een paar jaar zijn thuisgebleven bij hun familie. Dat cijfer is voor zover ik weet een van de laagste in Pakistan.
Hoe komen jullie verder in actie in Pakistan?
We hebben daar een HR-manager, Adil Aamir, met wie we samenwerken. Hij is goud waard, hij komt met allerlei ideeën en voert heel veel veranderingen ter plaatse door. We hebben onder andere een vaccinatieprogramma waarbij alle medewerkers worden ingeënt tegen tyfus en Hepatitis B. en A. Het hele personeelsbestand en hun families hebben ook recht op gezondheidszorg via PESSI (Punjab employees social security institution). Via de Workers Welfare Board betalen we een bijdrage aan onderwijs voor de kinderen en die betalingen gaan ook door als de naaister ervoor kiest om ontslag te nemen. Verder krijgen ze pensioen en een levensverzekering. Maar eigenlijk is het grote probleem analfabetisme. Toen we deze secundaire arbeidsvoorwaarden instelden en ze aan de medewerkers aanboden, dachten we dat iedereen er positief over zou zijn. Het bleek echter dat veel mensen twijfelden over alle papieren en documenten, omdat ze niet kunnen lezen. Veel van hen benaderen tijd ook op een heel andere manier. Ze voelen zich op dit moment niet ziek en denken dat ze dus geen verzekering nodig hebben. Het idee dat ze in de toekomst met pensioen kunnen gaan, voelt ook heel ver weg. Ze denken dat hun kinderen in de toekomst wel voor ze zullen zorgen.
Hoe lossen jullie dat op?
Adil probeert iedereen de papieren te laten ondertekenen zodat ze toegang krijgen tot de secundaire arbeidsvoorwaarden. We roepen ook wel eens de hulp in van familieleden die wel kunnen lezen en die zo de naaister van de voordelen kunnen overtuigen. Het is eigenlijk hetzelfde als bij de terugkeer op het werk nadat je kinderen hebt gekregen. Hoe meer mensen het proberen en laten zien dat het kan, hoe meer er zullen volgen.
